Tymczasem po roku 1989 zamiast rozumiejącego wglądu w szlachetną ludzką duszę dla jej umocnienia w wielkokorelatywności, społeczeństwu zaproponowano (zarządzono, implementowano) zasady niskiego formatu pedagogiki w zarządzaniu, formatu miernoty przeważającej w ¾, a oparte na dowolności i braku zasad myślenia systemowego i analitycznego, które to „zasady” zawędrowały do seriali, teatru, literatury, audycji.
Pod wpływem literatury zachodniej w polskiej pedagogice analitycznej (psychologii i socjologii), pedagogice zarządzania, odłożono na bok rekonstrukcje logiczne, szerokie kopernikańskie syntezy humanistyczne, wielki warsztat rozpoznawania prawdy i w efekcie przemianowano szkoły zawodowe na szkoły wyższe, sztuka zaś, jak np. teatr, się buja na falach perwersji, która się rozwinęła w ramach ideologii powszechnego samozatrudnienia się, swoistego nakazu rezygnacji z etosu odpowiedzialności i zabezpieczenia, a przy tym jest żenujące to, że się to dokonało pod sztandarem religijnym (którą to metodę jako wzór zakrywania prawdy stosowała czy to Katarzyna II, Fryderyk II, czy jeszcze inna satrapii), a w tym jakoby uklasowienie (rozwarstwienie) pochodziło od Pana Boga.